.:.

Suskunluğuna alıştım dersem boş, inanma sakın.
İçimde ne Etna’lar patlıyor da klavyem geveze benim.
Beynim ne kadar uğraşırsa uğraşsın klavyeye söz geçiremiyor.
İçimden geçenleri henüz beyin süzgecinden elemeden, ne var ne yoksa seriyor yokluğuna.

Son bir kaç gündür taa kılcal damarlarımda hissettiğim sancılarımın biraz olsun hafiflediğini hissettiğim dakikada üstelik “Hassasım” dediğim anda gitmeyip kalsaydın ibadet etmiş olacaktın.

Herkesin ibadeti kendine
Ama yüreğimi çizdin bilesin…