Bir Fransız entelektüel, Çanakkale savaşı sırasında Trakya’da dolaşmaktadır.
Ordusu, en zor zamanında böylesine müthiş bir direniş sergileyen bir milletin cephe gerisinde ne yaptığını, nasıl yaşadığını merak etmektedir.
Yolu bir kenar mahalleye düşer.
Sokakta üç çocuk görür, üstleri başları perişandır.
Kıyafetleri çeşitli çuvallardan uydurulmuştur.
Neşe içinde oynayan çocuklarla konuşmak ister.
Öğrenir ki; babaları cephededir.
Tam o sırada kenardaki ha yıkıldı ha yıkılacak şekilde duran bir kulübeden çilesi yüzüne heybet olarak vurmuş epeyce yaşlı bir kadın çıkar.
Ve çocuklara doğru seslenir:
"Cihangir, Gazanfer, Muzaffer! Oğlum, çorba yaptım gelin için!"
Fransız aydını, o heybetli Anadolu ninesinin haykırdığı isimleri birer birer aklından geçirir ve "En mağlup zamanında bile çocuklarına Cihangir (Cihanı fetheden), Gazanfer (Kükremiş Arslan) ve Muzaffer (Zafer kazanan) ismi veren bir millet asla mağlup olamaz!" der.
Kategoriler
“Cihangir, Gazanfer, Muzaffer!” için 5 yanıt
her ne kadar savaşta cephede çarpışanlar bu milletin bağımsızlığını kazanmasında başrolü oynasalar da cephe arkasını onlardaki inanca hayran kalmamak onları umursamak elde değil…
bu arada bir ara bloğa giremedim temizlik var herhalde… kolay gelsin
off ya tüğlerim diken diken oluyo 🙁 ne zorluklarla kazandık bu toprakları şimdi ise önlerine gelene satıyorlar..! neyse açarsam ağzımı susamam..
unutmadık sizleri, unutmadık bu toprağı vatan yapan kanlarını gözlerini kırpmadan feda edenleri, unutmadık borcumuzu…
dünya’ya türk’ün gücünü türk’ün cesaretini türk’ün iradesini türk’ün aklını gösteren tüm şehitlerimizin ruhları şad olsun…
atamızın anzak askerlerinin çanakkalede şehit düşmesine karşılık bir sözünü anımsadım. "onları merak etmeyin bizim topraklarımızda şehit düştüler onlar artık bizim evlatlarımız".
biz işte böyle yürekli bir atanın evlatlarıyız (ben olsam götürün leşlerinizi diyerek ağır konuşurum)
bu büyüklüğü dünyaya gösteren tüm şehitlerimizin ruhu şad olsun.
sadece çanakkale değil ki. "şu çilgin türkler" kitabini bilmeyen yoktur sanirim. yakin tarihten bunlara ek olarak osman pamukoğlu paşa'nin "güneydoğuda değişen bişey yok" (tam hatirlamadim ama öyle bişeydi ) ve abdullah ağar'in "5. tim" isimli kitaplarini öneririm. okurken defalarca bu miiletin sirti yere gelmez dedirtiyor insana…