Bitmesinden bile mutluyum desem…
Yada bitmesi bile sırf içinde sen varsın diye mutluluk veriyor desem,
daha doğru olur.
Keske bitmeseydi keşke bitirmeye mecbur olmasaydık,
Keşke söylenen sözlerin açılan yaraları unutabilseydik..,
Keşkeler neyi değiştirir bilmem ama, geriye sadece pişmanlıklar kalıyor insana.
Artık çok geç bile olsa…
Başkalarının aksine aşk yalanmış falan demicem, aksine aşk gerçekten varmış diyorum.
Seninleyken bize dahil tarihleri, detayları umursamızdım. Geçen zamanı saymaya korkardım birgün bitecek olması aklıma gelirdi hep.
1. yılımızı 2.3.4.sünü hiç kutlamadım önemsemedimde seninde bu paranoya içersinde olmadığını biliyordum tabii ki.
Güzel olanda bu ya, biz birlikteliğimizin ne geçmişini düşündük ne de geleceğini hep o an vardık hep o anı yaşadık..
Şimdi bizi bilmeyenler soruyorlar bana “ondan önce nasıldı diye” gülümsüyorum…ondan öncesi hiç olmadı ki her şey ondan sonra başladı diyorum.
Kendimle baş başa bile kalamıyorum bu günlerde,biliyorum derinlerden hep sana dahir bir iz çıkıcak.
Bu yüzden kendimle yüzleşmekten kaçıyorum,bu halimi de başka sebeblere bağlıyorum.
Askere gittiğimde değişmekten korktum hep ama değişebileceğine ihtimal bile vermedim,değiştin değiştirdin.
1,5 yıl önce hiç bir değerle ölçülemiyecek hayallerim vardı her birinde senin olduğun seninle güzel olan hayaller…
Şimdiyse hiçbir değersizlikle örtüşmeyen boşluk.
Hiç bir şey eskisi gibi olmıyacaksa bunu bildiğim halde neden seni atamıyorum içimden ?
Neden karşına çıkıp hâlâ öfkemi kusamıyorum.
Beynim artık kalbimi dizginliyor duygusal hatalar yapmasını engelliyor hayatımda ilk defa kalbimi dinleyemiyorum.
Sanırım doğru olanda buydu.
Mantık detaycıdır gerçekçidir,duygular yanıltıcı, ve kördür göremezler asla detayları bu yüzden bir gün telafi edilemez açtıkları yaralar.
Çünkü düşünmemiştir hiç bu günleri…düşünmemiştir bitebileceğini…..
Hüseyin Gülers