Murat Utku’ya

"Hayallerimde, umutlarımda hâlâ çocuklarımın annesi sensin; anneler günün kutlu olsun." (Mayıs 2007, Murat Utku’nun babasından)

Bebeğim;

Uzun zaman oldu seni kaybedeli. Soğuk bir Ocak ayının yirmi birinci gününü yirmi ikisine bağlayan bir gece yarısında vazgeçtik senden; baban ve ben.
Üç yıl oldu hayallerimizde seni ölüme mahkum edeli.
Ben varlığa babanın seni istemesiyle alışmıştım. Baban çocukları çok seviyordu; ben de babanı. Bebeğim olursa sevgim bölünür diye telaşlanıyordum; o kadar aşıktım ki babana başka bir şeyin yüreğime gelip yerleşmesine müsaade etmekten korkuyordum.
Sonra alıştım senin bir gün bizim aşkımıza şahit olup doğacağına. Baban o kadar güzel anlatıyordu ki senin varlığını. Adını beraber koyduk; Utku’yu baban istedi; Murat’ı ben.

Sana her seslenişimde babanın adını da dilim söylesin istedim bebeğim.
Sana anlatacak çok hikayemiz vardı babanla. Nasıl tanıştığımızı, babanın okumak için gittiği o uzak şehre bir yıl sonra benimde okumak için gidişimi; sabahlara kadar süren telefon konuşmalarımızı, birbirimize yazdığımız yazıları, tuttuğumuz günlükleri, aynı evi paylaştığımız yılları, birbirimizi nasıl sevdiğimizi. Çok hikayemiz vardı bebeğim; sen gurur duyacaktın bizimle; birbirimize verdiğimiz sözleri nasıl yerine getirdiğimizi görünce bizi daha çok sevecektin. Birbirine aşık anne ve babayla yaşamanın hazzını yaşayacaktın; sevmeyi, güvenmeyi bizim evimizde öğrenecektin.

Boyun babana benzeyecekti. Yanağında babana çok yakışan tek gamzenin aynısından olacaktı. Baban benim en çok kokumu severdi; sen de benim gibi kokacaktın bebeğim. Baban gibi merhametli, güleryüzlü olacaktın. Annen gibi güzel sesli, duygusal.
Ama olmadı, ne baban senin baban olabilecek ne ben senin annen.
Hayatımın hiç bir döneminde anne olmayı çok istememiştim aslında. Baban benden vazgeçince sana nasıl ihtiyacım olduğunu anladım. Babana benzeyecektin; ben sana sımsıkı sarılıp yaşayacaktım. Ama olmadı. Şimdi anne olabilirim ama ne çıkar senin annen olamayacağım. Çok üzülüyorum bebeğim. Sen babanla benim hayalimizdin, bizim aşkımızın şahidiydin.

Aile olacaktık senin gelişinle ama vazgeçti baban bizden; o soğuk ocak ayının gece yarısında bizden vazgeçti. Babanı mutlu edebilseydim vazgeçmezdi bizden. Özür dilerim bebeğim senin annen olamadığım için; babanı mutlu edemediğim için.