Erkekler ağlamaz!

Öyle bir ağlar ki.. İstediği zaman, istediği yerde değil ama.. Yalnız kalınca, herkesten uzak bir yerlerde, kuytu köşelerde… Kimse bilmez, görmez, duymaz. Erkek bunu istemez, kendine yakıştıramaz. Aslında o kadar doğaldır ki ağlamak.. Gülmek gibi, sevinmek gibi, sinirlenmek gibi doğaldır ama yine de erkek için durum farklıdır…

Bunca yıldır babamı bir kere bile ağlarken görmedim, tek bir saniye bile.. Hep dik durmuştur, belki de en zor zamanlarda gözyaşlarını içine akıtmıştır. Kimsenin bilmediği zamanlarda ağlamıştır belki, bilemem. Kendime şu soruyu sorarım hep; “Eğer babamı ağlarken görseydim ne hissederdim?” Bu sorunun cevabını ben bile bilmiyorum. Sanırım hayata karşı duruşum kamburlaşırdı. Çoğu erkeğin gözünde babası süper kahramandır ya. Ve süper kahramanlar durum ne olursa olsun ağlamazlar ya… Babam bunun için mi ağlamadı yoksa başka nedenlerden mi bilemiyorum ama ağlamadı işte.
Zaman içinde annemi ağlarken gördüm mü? Hem de çok… Bazen onu teselli ederken, ağlamanın bu kadar kolay olmamasını gerektiğini düşünürdüm. O düşüncem hâlâ devam ediyor, alışkanlık haline geldiği için belki de… Sahi ben ağlayan çok kadın gördüm. Diledikleri zaman, diledikleri şeye ağlayabiliyorlardı. Ama bir o kadar da erkek görmedim. Toplumsal baskı mı? Olabilir. Ama aynı toplumun içindeki erkeklerden biri olarak anladım ki o baskıyı kendimize biz kuruyoruz. Sonra ipleri elimizden kaçırıp istesek de ağlayamıyoruz. Ben çok sevdiğim bir arkadaşımın cenazesinde tek bir gözyaşı bile dökmedim.. Kendimi ruhsuz hissedip pişman oldum, pişmanlığıma ağlamak istedim bu sefer. Yine olmadı… Peki ağlamamak bizim duygularımızı köreltip, bizi ruhsuzlaştırabilir mi diye düşünsem cevabım hayır olurdu. Çünkü her gün o kadar karışık duygular yaşıyorum ki.

Ağlamak yine de önemli. Her erkek, içinde hem de büyük bir yiğitlik yaparak sakladığı hüzünlerine bir ara yenik düşer. Erkek, süper kahraman bir baba da olsa, sorumlulukları büyük bir birey de olsa yenik düşer işte. Ve ağlar…

Ben de yenik düştüm bugün hüzünlerime. Sevdiğim kadının resmine bakıp ağladım.. Sonra bir baktım ki hüzün filan kalmamış.. Yenik düşmemişim aslında, zafer kazanmışım.. Kolay olmasa da arada yenik düşelim kardeşlerim. Ağlayalım.. Sonra mı? Tabi ki süper kahramanlığa devam…

Erkekler Ağlamaz // Adnan Şenses