En yakınındır güvensizlik

Dili olmayan duyguları canlandırmaya çalışacağım bir kaç satır. Sanırım bu sefer ki gündemim güvenden türeyen sizlik eki olacak.

Güvensizlik.

Sebepsiz yere yaşanacağını düşünmediğim karmaşıklık. Bir çok yolda tökezletebilecek güven eksikliği. Görecesi olan bir hayal kırıklığı. Olumsuzluğu ummadığın anların yanılgısı.

Bir ihanet? Bir yalan? Kurduğun bir hayalin gerçeksizliği? Çok inanmak, az veya hep yanılmak.

Arsız bir duygu güvensizlik. En çok insanlardan kaynaklı bir kusur belirgisi. Her sefer de bir tık daha çoğalan virüs. Ahmet’ten başlayıp Ayşe de devam eden özürüm 🙂  

Sanırım en çok da yakınlarımın bana aşıladığı kötü mükafat. Hiç birşey olmaz dedikçe olanlar, olduranlar. Yapmaz dediğim yapanlar. Ah onlar.

Belki benden önce, bende ölen insanlar. En olması gereken zamanlar da kendilerini hatırlatıp, olmamasına sebep sağlayanlar. Yanılgılar. Kendine güvenmeyip bizi de güvensizlikle tanıştıranlar. Biz de bıraktıkları, belki geçici kararsızlıklar.

En yakınlar, şimdi çocukluğum kadar uzaklar.