Şiir / An salınır gün çıkmazına

Üzerimde gözlerine değmiş bir çift söz
Saçlarında sürdüğüm gece
Ölüm düşerken dudağımdan
Paslanırken nemli gözlerde ışığım
Sırt üstü uzanmış hasret
Yaslı gökyüzünde kirli yıldızlar
Bedende
Üstü kapalı nefes alırdı susmalar
Siyahında sabahlayan uzaklık
Yüzünden düşen susmaca
Sırt dönüşüne bulanırken varlık
Gözyaşım şimdi ılık
Ve bize sebep bu dünya
Artık karanlık

Uslu dualar
Acıtırsa en sert kışları
Yavaşça dökülürse bulutlar
Yitik bir gülce düşer mi ardına
Kaybolur mu yüreğinde kalabalıklar
Ardından
Düş atımını bekleyen martılar
Sabahımdan düştü

An salınır gün çıkmazına
Kusurla eğilir saatler
Kaç tutsaklığa sözü var bu adımların
Kaç yokluğu devşirir heceler
Hangi öpücük boyun büker ayrılığa
Ve sustukça
Uçurum sabrıydı bendeki
Süsü dökülmüş güneşte
Saçlarımın rengi
Seni beklediğimdi halbuki.

Atıf Emre Özdemir