Bazen oturup düşünüyorum. “Üstadları, diğer şairleri ve beni şair yapan nedir?” diye. O meçhul duygunun tercümesini yapmak oldukça zor. Fakat bir an geliyor… İşte o an; yazacağım! diyorsunuz.
Kimileri doğayı anlatıyor, kimileri sevgisini, kimileri ise ne hakkında yazmak istediğini bilmeden şiir yazabiliyor. Bu da şiirdeki çeşitliliği anlatıyor. Aslında edebiyat öyle bir şey ki; aklınızdan geçen herşeyi sihirli cümlelerle anlatabilirsiniz. Radyoda çalan herhangi bir müzik yahut ilk defa duyduğunuz bir müzik bile sizi bu duyguya sürükleyebiliyor…
Uzun uzadıya düşündükten sonra “o meçhul duygu”nun sırrına erdim gibi. Öyle bir şey ki bu; siz yazmak istemeseniz bile elleriniz sizi zorluyor. Yani yaşanılanların veya yaşamak istenilenlerin bir dışa vurumudur bu aslında. Dışa vuruyorsunuz çünkü bunu yapmak zorundasınız.
Tıpkı benim gibi: “çünkü yazmak zorundayım, yazmadan duramıyorum!”
Anlatmam gerek hissettiklerimi, düşündüklerimi. Çünkü bu amacı güdüyorum. Herhangi bir beklentisi yoktur şairin maddi anlamda. Bu yüzden de samimi yazar. Tıpkı sizin gibi tıpkı üstadlar gibi tıpkı bizim gibi. Şair bizden biridir. O herşeyi olabildiğince duygulu anlatır. Çünkü o bir “aşık”tır.
Yazalım dostlar, elimizden geldiğince. Çünkü “yazmadan olmaz”