Her şey değişiyor.. Sevgiler, özlemler, beklentiler.. Her şey bir anda değişiveriyor.. Ölesiye sevdiğin birini sevmemeye başlıyorsun.. Ondan bir şeyler ummamaya, hayallerine onu dahil etmemeye. Hep aklının bir köşesinde, içinde var oluyor ama dışa vuracak kadar gerekli görmüyorsun onu. Sonra hasretler bitip, özlemin yavaş yavaş yok olmaya başlıyor. O nu düşündüğün anlar sınırlı kalıyor, istemesen de.. İçinde hep o sevginin var olmasını istiyorsun ama başaramıyorsun, o kadar yoruldun ki çünkü… Duyunca bütün sorunlarını, hüzünlerini unutturan o ses bir yabancı gibi geliyor artık kulağına. Hayallerinde eskiden var olan ama artık unutulmaya yüz tutmuş bir yabancı.. Böyle olunca da bir yerlerden birleştirmek, tamamlamak istiyorsun yüreğini, benliğini. Düşüncelerinden uzaklaştıkça sevdiğin (sevdiğini sandığın), sen de kendinden uzaklaşıyorsun farkında olmadan. Yaşanılanlar gülüp geçilecek birer anı oluveriyor sadece. AŞK bitiyor… ve bundan sonra ne mutluluğun mutluluk ne de hüznün hüzün oluyor uzunnn bir süre. Başkalarında arıyorsun kendini; bulamıyorsun, yıkılıyorsun.. Dostların, en sevdiğim dediklerin bile uzak geliyor sana. Ne hayattan bir zevk, ne bir yaşama sevinci.. Koca bir boşluk ve sen; sen de sen değilsin aslında…
ve gün geliyor hayatı bıraktığın yerden yine yakalıyorsun ya da aslında bir şekilde o seni yakalayıveriyor. Ne sen hayatı ıskalayabiliyorsun ne de o seni.. Aşk olsa da, olmasa da….