Oğlum ve ben

Her insan bir aile kurmayı ister. Belli bir yaştan sonra artık beklenilen, en büyük düş haline gelir aile kurmak. Ta ki gerçekleşene dek en mutlu hayalimizdir.

Bende bu günlerde bu moddayım. Zaten eşim diyeceğim bir insana da sahibim. Belki de bir aile kurmaya yakın biri olduğumdandır, sürekli bir oğlum olduğunu düşlüyorum bu aralar, etraftaki çocukları gözlüyorum; gülen, ağlayan, düşen,kalkan onlarca çocuk. Ve hayal ediyorum kendi çocuğumu, bu beni o kadar mutlu ediyor ki mutluluktan gözlerim dolacak nerdeyse.
Bir köşede durup gizlice ona bakmak, düştüğünde kalkmak için verdiği mücadeleyi izlemek, ilk arkadaşını edinmesini görmek, okula giderken heyecanını hüznünü paylaşmak, derslerine yardımcı olmak, onunla gezmek onunla vakit geçirmek, büyüdüğünde arkadaş gibi olup derdini mutluluğuna ortak olmak, evlendiğinde gözündeki o parıltıyı görmek, anlayacağınız ben artık bir aile sahibi olmayı ve bir ailenin elle tutulur tek değeri, meyvesi olan çocuğum için yaşamak istiyorum.

Yazımın başında bir oğlum olmasını düşlediğimi söyledim Şimdi siz nerden biliyorsun kız olmayacağını diyorsunuzdur.
Bilmiyorum evet ama bırakında o gün gelene dek ben doğmamış oğlumun hayaliyle mutlu olayım. Kız olursa da mutlu olurum ama ben de çoğu erkek gibi bir oğlum olmasını istiyorum.

Şimdi bir hayal gibi de olsa gerçekleşmesi muhtemel bir hayal, ve uzak değil yakın.