Yürekten yüreğe mektup 2

Kadersizim.

Nasıl yanıyor yüreğin; görüyorum. Günden güne nasıl eridiğini, nasıl tükendiğini gören gözlerim kör olsa keşke, görmese bir sevda uğruna heba oluşunu.

Daha çok gençsin, bu kadar acı omuzlarını çok erken çökertti senin. Hayallerinin yerini kara bulutlar aldı. Gözlerin ışıldamıyor artık, aynaya bakınca sen de fark ediyorsundur.

Mutlu çiftleri görünce gözlerinin dolması, el ele yürüyenleri görünce elini cebine saklaman, bir bebeği görünce elini karnına götürüp öylece kalakalman beni kahrediyor.
Yutkunuyorsun, ağlayamıyorsun. Gökyüzüne bakıp ’’neden’ diye soruşunu içim parçalanarak izliyorum her defasında.

Elimden bir şey gelmiyor, geçecek desem boş; biliyorum. Ama dayanamıyorum kalbinin kanamasına. Düşünüyorum da annenin kaderi, kızına çeyiz olurmuş dedikleri bu olsa gerek. Annenin giyip de eskitemediği elem elbisesini tanrı bu kez sana giydirdi. Ne yazık ki sen çok erken tanıştın acıyla. Elden bir şey gelmiyor, dua ediyorum senin için.

Şaşırıyorum hâlâ gülümseyerek dolaşabilmene,insanlar güveniyor olmana. Sabret diyemiyorum; daha ne kadar sabredebilirsin ki?

Ah, keşke sarabilsem yaralarını. ne zaman aklıma gelsen, ne zaman seni görsem benimde gözlerim doluyor.

Dualarım seninle.

İyi haberlerini bekliyorum.