Doğa her zaman kazanır. Kim ne yaparsa yapsın, hangi hesabı hangi dümeni kurarsa kursun aslında sadece tek kazananı var bu dünyanın. Kimine bazen bir afet gibi çöker, kimine en güzelinden huzur verir. Yağmur olur çamur olur şaşırtır, güneş olur ay olur baktırır, en olmaz anlarda bir yudum nefes olur kurtarır. Kimin savaşı olursa olsun.
Söylemiştim sana gitme gönlünün sahiline, Seni alırsa firtina dayanamam vurgununa, Seni alırsa firtina dayanamam yokluğuna. Kalbim sandal olur uğruna, Rüzgara yelken olur. Gözyaşım benzer yağmura, Savrulurum yoluna. Karşı kıyıdan mektubun, Gelir içinde umudum. Mektupların yetmez oldu, Gözümde yağmur bekliyorum.
Hadisenin menajeri olaya açıklık getirmek için basın bildirisi yayınlamış bildiri şöyle;
O kadar güzeldi ki seni seyretmek çok önceydi biliyorum. Ama bacaklarımın titremesini unutamadım henüz. Gözlerine bakardım ve seyrederken içlerinde seni. Aklıma gelmezdi ne bu duygunun boş olduğu. Ne de bu boşluğu kalan hayatımda kimsenin dolduramayacağı. Şimdi ise nerdesin bilemiyorum.
Bu güneşsiz Adana sabahında bahçedeki ağaçların sessizliği beni dürtüyor, kalk gel sen de sessiz yaşamımıza katıl diyor. Diğer tarafımda ise bir kelebeğin peşinden koşan bir çocuk var, nereye gitse çiçekler sanki o yöne dönüyor. Ne yapmalıyım, hangisine gitmeliyim, yoksa yüreğimi ve gözlerimi saran bir ışıltı mı beklemeliyim? Bazen başladığım bir şeyi bitirememiş olmak beni hüzne […]
İnsanlar hiçbir zaman tek başına mutlu olamaz, nefes alamaz, tek başına kendi düşünceleriyle yaşayamaz, hani bir bebek ağlarken ona elini uzatırsın anlamadığını bile bile onunla konuşursun ya, susturursun ya öyle bir şey işte sevmekte, tek başına yaşanamayan bir şey.
Öyle olumsuzum ki bu günlerde her şey bana o kadar yabancı geliyor ki, rollerimi sahnelemekten yoruldum o nedenle kimsenin karşısına çıkmak istemiyorum yalnızlığımla beraber kalmak istiyorum. Sanki her halim sahte, kendimi bile kandırıyorum, davranmam gerektiği gibi davranıyorum, benim ne istediğimi hiç sormadan kendime. Etrafımdaki her şey güzel olan her şey hayal, gerçek yaşanılsa belki de […]
Bir hasat mevsimi daha geçti, sahibini bulamayınca içimize ektiğimiz duyguları bazen öyle büyütüyoruz ki, bir zaman sonra tüm hasat mevsimlerini sessiz geçirmeye mahkum kalacağız. Dışarıyı özlemiyorum artık, izlemeye yorulmuşum bu sararan yaprakları, havadan sudan şeyler lazım, küçük şeyler, içimde sessizce balonları kovalayan bir çocuk gibi. Gerçeğe ulaşınca yaşamın naif yüzü kaybolur mu? Diye kendime bir […]
Sessizim, sessizsin ve tüm dünya sessiz aşkın gerçekliğinde. Aslında insan bırakmalı mı “ben, neden ve niçinleri” söylenenleri yapıp sunulanları mı beklemeli, yoksa son zamanlarda yaptığım gibi her kayboluşumda beni hayata döndüren bir sevgi uyanışımı düşlemeli. Ben ne desem az gelir ne anlatsam kifayet etmez yüreğimdekilere. Kısır kalır duygularım harflerin üzerinde. Günler birbirinin üzerine binerken, her […]
Yaşam koşuyor ben koşuyorum yetişebildiğim o kadar çok az ben kaldı ki gerisi nereye gitti bilemiyordum, bir kaybolmuşluk hissi sarmaya başlamıştı sanki etrafımızı. Nereye kadar koşacağım, en son ne zaman kendimle baş başa kaldım bilemiyorum. Benzer bir çarkın dişlileri arasına takılmış gidiyordum, bazen bir sabah uyandığımda bu kentteki insanların topluca başka şehirlere taşındığını, giderken beni […]