Eski dostum denize gittim bu gün. Ey deniz dedim, korkuyorum aşkımdan ayrı kalmaktan, sen sevdiğine kavuşmayı beklemek nedir nasıldır bilir misin söyle bana.
Deniz dalgalarla kıyıya her vurduğunda konuşuyordu aslında, dinledim dakikalarca.
Dalgalar dedi ki; bizde kıyılara aşığız kıyılara kavuşmanın özlemini çekeriz hep, çok uzaklarda kaldığımız olur kıyılardan, etrafımızda bizim gibi binlerce ufak dalgayla çöldeymişçesine, umutsuzluğa kapıldığımız olur hatta.
Sonra her aşkta olduğu gibi kavuşma anı geldiğinde, elimizden geldiğince büyürüz kıyıya doğru, siz bizim kıyıları dövdüğümüzü sanırsınız ya, biz aslında kıyıları kucaklarız.
Sevdiğinden ayrı kalmakta ona kavuşmayı beklemekte böyle bir şey umutsuzluk karamsarlık olsa da, kavuşma anı geldiğinde hepsini unutursun. İçindeki özlem dışa doğru olabildiğince büyür, korkma kavuşacağın dalgalanacağın günü beklemeyi bil sadece, dedi dalgalar.
Belki çıldırıyorum denizle konuştuğumu sanıyorum.
Belki de konuşan deniz değil de yüreğimdir.