Eskişehir’i özledim.. Tramvayın sesini özledim… İki Eylül Caddesini özledim.. Esnaf Sarayında dükkanlara bakmayı özledim.. Doktorlar caddesinin kalabalığını özledim.. Kardeşimle dolaşmayı özledim. Şimdi kiminle dolaşayım ki.. Ne kardeşim yanımda, ne annem; ne de ben Eskişehirde’yim…
Hep el elesiniz dedi içi acıyarak. Onların sevgi dolu bakışlarında boğuldu sanki. Sevdiğinin yanında olamayışına isyan ediyordu o an. Napalım dedi ben de bir elimin parmak sayısı kadar daha beklicem gelecek…. Ben de tutucam elinden sımsıkı; hiç bırakmamacasına bırakma asla dercesine… Dedi ama bunu duyan sadece yalnızlığı idi. Diyemedi yüzüne karşı hüzünlü bakışlarının sebebini. O […]