Maviliğin ardına sakladığı peksimetleri
Ve kolları vardı
Dudağını büken çarpık sevinçler
Usulcalığı kısa üstsüz dönümler
Ve aklının yanına koyduğu eldivenleri
Hayaller hep üşürmüydü sokaklarda
Uzun yakaları
Düşleri kadar buruşuktu belki
Üstündeki ağlamaklı gün
Kaç düğme sökmedi ki
Gözleri
Bir sokak lambası edasında
Alacalı bir kaç bakış hizasında
Geceye and içmiş açlığının
Ve saçındaki bir tel saçın
Herkesten sakladığı
Beyazlığıydı gönlünün
Hep üşüttü yamalığı
Herkesten masumdu o gömleğinin kısalığı
Hayat vardı
Üç beş umudu üst üste dizdiğinde
Bir evi vardı
Nereden bilirdi
Bu devirde umutlar taptaze yakılırdı
Dünya dedi
Gözüyle bir gece çizdi gününe
Üstünde bir güneş
Çevresinde ısırgan yıldızlar
Ama hiç bilmedi
Onlarda yalnızlar
Atıf Emre Özdemir